17 Ağustos 2011 Çarşamba

17 Ağustos bir daha gelmesin..

12 yıl önce bugün..Tam şu saatlerde Kocaeli Ereğli'de olmalıyım.Saatleri karıştırmış olabilirim ya da o şokla her şey film gibi gelmişti,öle olduğunu varsayıyo olabilirim.Ben o derpremden kurtulan şanslılardanım,hatta o binada sağ çıkan 9 kişiden biriyim,evet.Bina dediğim 6 katlı kişileri sayamıyorum, hatta çoğunu tanımıyorum bile.Bize Allah'tan gelen şans 3 ay önce teyzemin oturduğu 3. kattan 6.kata(en üst kata) taşınmış olması.Yoksa bizde sözde 17 bin denilen (daha fazlası Kocaeli'nin vergi vermemesi demek) o canlar içinde olcaktık.
Küçük yaşımda anlamlandıramadığım,hatta anlamını bile bilmediğim olayı daha yeni yeni kafamda oturtuyorum.Teyzemin kendi yaptığı dondurmaları yiyip,sabaha görüşürüz,kahvaltıda patates kızartcam demesiyle yatıp,enkazın altından birbirimize seslenceğimizi bilmedik hiçbirimiz.Hele kardeşimle ben hiç bilmedik.Söyleseler,o ne ,diye bakardık.
Son hatırladığım, ki bu cidden hayal olabilir,avizenin deli gibi sallandığı sallanırken uçların tavana değdiği.Annem ve ananemde değişik şeyler söylüyo bu konuda,annem denizin alev topu şeklinde olduğunu,ananemde balkonun katlandığını gördüğünü söylüyo..
Gözümü açtığımda,gözüm açık mı kapalı mı anlamadım.Hayatımda görüp göreceğim en zifiri karanlık oydu sanırım.Allah bi daha göstermesin..Hiç bi şey bilmediğim için hareket etmeye çalıştım,sıkışmıştım.Annemin sesini duydum tepemde bi yerden geliyodu.Deprem oldu sakın hareket etmeyin,aşağı düşersiniz,dedi.Aşağı düşmek ne ki 6.kat değil bahçede gibi yürüyerek indik..
Korkudan ne yapacağımızı bilmez haldeydik,insanın canının derdine düşmesini ilk defa orda yaşadım.Hareket ederek annemle ananemin yanına çıktım,sıkıştığım yerden.Ananem kendini kaybetmek üzereydi,büyük bi şey olduğu ortadaydı.O değilde kardeşim çok uzaktan bağırıyordu,ona içim yanıyodu.Elimin üstünde bi şey var gelin alın!..Aklıma gelmeyen kalmamıştı kendi durumumu bırakıp onu düşünüyodum.Eline bi şey mi girmişti,bi şey ezmiş miydi?Kendim çabamla koltuğun ve duvarların altından çıkmıştım çünkü bi sürü demir,taş görünce aklıma  bü ton şey geldi.Annem bu arada eniştem ve kuzenlerimede sesleniyodu.Eniştem iyiyiz diye cevap verdi,kuzenleriminde sesi geliyodu,teyzeminse hiç duymadım.
Teyzem kayınvalidesiyle yanyana binalarda oturuyodu ve Karamürselde annemin dayısının çocukları,teyzemin görümceside vardı.Herkes teyzemin kayınvalidesi yalnız korkmuştur diye ona bakmaya gelirken,bizim enkaza gelmiş oldu.Diğer binalardanda yardıma gelenlerle umutla var gücümüzle burdayız,diye bağırıp durduk..Ananem arkamda yatıyodu ve artık sızlanıyordu,annem kendini bırakma anne diyip,duruyodu.
İlk çıkan kardeşim olmuş.Adı gibi müjdeyle çıkmış.Bi delik açmışlar enkazdan,ışığı görünce kendi çıkabilmiş.Üstünden bu kadar zaman geçmesine rağmen neler yaşadı hiç bilmem.Oturup hiç konuşmadık,bu konuyu.Ama daha sonra anladık ki,kardeşim evin antre bölümüne düşmüş.Ananem bana sarıldığı,bırakmadığı için yakınlarına düşmüşüm,annem bayılınca sarılmadığı için kardeşim uzağa fırlamış.Bina bizim yattığımız oda tarafına kayarak yıkıldığı için enkaz altında kalmışız.Eğer salonda yatıyo olsak ya yola fırlardık ya da yürüyerek bi şeyimiz olmadan inerdik.
Bizim olduğumuz tarafa gelenler,bize nefes alabilceğimiz bi delik anca açabildiler,demirleri kesemediler çıkmamız için.Daha sonra yarım saat geçmeden bi keserle demirleride kestiler,ananemi çıkardılar ve peşinden yürüyerek gittim.Ananemi ambulansa bindirdiler,arkasındanda ben.Görünürde bi şeyim yoktu,dirseğimde kocaman bi yaradan başka.Ama anneannem artık kendinde değildi ve karnı acaip şişti.Yollar acaip kalabalık,insanlar bi yerlere koşturuyo,şok halinde.Bense bi rüyada gibi bitcek gibi,filmin içinde gibi hissediyodum.
Ananemi acile getirdiler dışarda bi yatağa yatırdılar,başındada ben.Kimse gelip bakmıyo ağır hasta olduğu halde.Ama ananemden daha ağırlarıda var..Biz acildeyken annem şortunun kolona sıkıştığını farkediyo,bi sürü kesici alet veriyolar kesemiyo,en son şortu çıkarıp çıkıyo.Allah korumuş ki kolon bacağına gelmemiş.Aynı anda kuzenlerim odalarından tavana dolap kapağıyla delik açıyo birisi çıkıyo,diğeri kilolu olduğu için başkaları başka yerden delik açıyo oda kurtuluyo.Arada yanımıza geldiler acile ama ananeme kimse bi şey yapmıyo.Soruyorum annem çıktı mı,kardeşim çıktı mı,teyzem çıktı mı,evet diyolar hepsine,inanıyorum,başka çarem yok..Bi yandanda düşünüyorum,çıktılarda niye gelen giden yok?..Sonra bakıyorum ananemi tutuyolar battaniyeyle Bursaya götürcez diyolar,yırtınıyorum hayıırr bizim sahibimiz var gelcekler diye.Adamlar kararlı bırakmıyo.Yalınayak yollarda battaniyeyi tutuyorum gelceklerr bırakınn,diye.Adamlar başedemeyeceğini anlayıp bıraktılar tekrar.Götürdükleri insanlarınsa çoğu kayboldu,aileler çocuklarını yaşlılarını bulamadılar.
Asıl hepimiz çıktıkta,teyzemle eniştem..En beter durumda olan onlarmışta,sınavları büyükmüş,biz kendimizi öle sanmışız.Eniştemin sağ tarafına bir duvar yıkılmış,kazı araçlarıyla kaldıramamışlar.Kaldırsalar bacağıda gidicekmiş.Eniştem metanetle gitsin bacağım,demiş.Akrabalar kabul etmemiş,uzun uğraşlardan sonra bacağı kurtarmışlar.Eniştemide acile getirdiklerini gördüm.Emin olamadım o mu diye,bizden kimsenin kötü durumda olabilceğini düşünmedim.En kötüsü ananemdi bence o da yaşlı olduğundan uyuyodu.Eniştemi getirenlerden annemin dayısının oğlu beni aldı.Kalıcam diyemedim bile çünkü çok korkmuştum.Bi kere ananemi kurtarmıştım bi daha gücüm yetmezdi.Arabaya bindik,dayım ağlayarak bana sarıldı.Nereye gitcez,annemin yanına mı dedim.Evet,dedi.Ereğli'ye geldik.Herkes dışardaydı.Annem ağlayarak sarıldı,hemen etrafa baktım ,kardeşim nerde diye.Onuda yerde uyuyo görünce rahatladım.Banada uyumam için yer gösterdiler yattım yere.Gözlerim yanıyodu,uyuyamıyodum.
En sona kalan,en kötü durumda olandı:teyzem..Teyzem asansör boşluğunda kalmış ve üstüne kolon düşmüş.Tam söyleyen yok ama öle duyduk.Teyzem aramızda tek giden,tek deprem şehidimizdi..
Belkide bizden daha beter durumda olan biri vardı ama aklımıza gelmiyodu:babam.Babam Eskişehirde görevliydi o zaman.Depremi duyunca hemen yola çıkmış.Ananemin evine gelmiş bina dimdik ayakta ve güneşlikler kapalı..Bir önceki gün,kardeşim yolun ortasında ağlayıp yıkmıştı ortalığı ananemde kalıcaz,diye.Annemse ablam darılcak geldik geleli kalmadık diye sinirlenmişti bi sürü..Allahın takdiri böyleymiş ama insan hepimiz ananemde olsaydık demeden edemiyo işte..Babam teyzemin evine vardığında enkazı görünce yerle bir olmuş.Üstüne ordan biriside bu binadan sağ çıkan olmadı,demiş.Babam oturduğu yerden kalkamamış.Tam o sıralarda annem bakkaldan sürekli babamı arıyo ama telefonlar kitli olduğu için ulaşamıyodu.babam kendine gelince Ereğli aklına gelmiş.Babamı getiren şöfor amca akıllılık etmiş ana yol tıkalı olduğu için,Karamürselin içinden gidelim demiş.Bizde teyzemin cenazesi için Karamürsel camisindeydik.Babam arabayla geçerken akrabalardan birini görünce hayal görüyorum sanmış.Sonra bizi görünce durup geldi.Babamı ilk defa ağlarken görmüştüm bi daha görmedim Allah'ta göstermesin.Nolursa olsun zor durumda olana Allah yardım ediyoki bizi buldu.
Annem hala babamı arıyodu koşup haber verdik geldi.Annem biraz kendine gelince bu sefer ablam diye ağlamaya başladı.O sıralarda ananemle eniştemi Bursa'ya bu sefer bizimkilerle götürmüşler.Bizse teyzemin cenazesini bulduk diye avunalım mı onu kaybettiğimize mi yanalım bilmeden defnettik.
Ben bunları yaşadımda anlattım.Allah kimseye o günleri bi daha göstermesin.Suçlu olan kesinlikle bu işi çalarak yapan ve elini kolunu sallayarak gezenler.O kadar canın hesabını nasıl vercekler,nasıl rahatlar anlamıyorum.Yazımı bi yerlere ulaştırabilirsek yaşayan gözle olayın çok ciddi boyutunu anlatabilceğimizi düşünüyorum.17 Ağustos bir daha gelmesin..

2 yorum:

  1. aradan 12 yıl geçmiş ama acıları hala taze. başınız sağolsun, allah bir daha böyle bi acı yaşatmasın. eminim suçlular bu dünyada dahi vicdan azabıyla yanıyorlardır. eğer umurlarında değilse bile her halükarda ahirette hesabını verecekler.

    YanıtlaSil
  2. Amin Allah kimseye yasatmasin,icinde bizede.Nolursa olsun ceza aldiklarini gormek istiyo insan.Duydugumuza gore bizim muthaitte kendi ailesinden bi cok kisi kaybetmis ne kadar dogru bilmiyorum tabi..

    YanıtlaSil

yaa işte böleyken böleee ..