En son yeni sevgilimde kalmıştık malum.Hala aynı yerdeyiz şükür ama dertlerde hala aynı yerde malesef.Meğer adamın huyu ketum olmakmış.Ben ilk beş dakikada hayatını döken biri olduğumdan hala alışabilmiş değilim.Tabi birazda önüne koyduğu duvarlar var malesef.Geçmişte çekilen acılar benim önüme duvar olarak çıkıyo.Kendini korumaya alıyo bilerek veya bilmeyerek.Ama gel gör ki aynı korkulara bende sahibim,aynı durumları bende yaşadım.Tek başıma güvensizliği aşmaya çalışmam daha zor yani.Belkide sallamamaya çalışmam gerekiyo (ben(!)).
Neyse diğer taraftan blog açmamın birinci senesi olduğunu farkettim.Çünkü yine stajdayım yine işsiz güçsüzüm ve burdan içimi dökmek aklıma geldi :).Bu sefer ofiste ben çalışıyım diye bakıyorum kimse beni sallamıyo ya şunu yap demiyo.Ben zaten üşengeç sıkılgan bi insanım,benimle ilgilenmezlerse online shopping alışkanlığım tavan yapar.
Başka bi sorunumuzda annem.Artık o sorun değil tabi kemikleşmiş bi durum sorun dememek lazım alınabilir.Ben hep böyleyim,dese yeri var yani.Bu konuyu beni böyle boş bırakmaya devam ederlerse açmayı sayfa sayfa içimi dökmeyi düşünüyorum.Eğerki bu yazıyı okuyan biri varsa annemle ilgili bi başlık görürse ilerde bence hiç merak edip okumasın,başını ağrıtmasın derim,ben.
Şimdilik iyi günler çocuklar :)